navigator

pewnie wszyscy czekacie na koleną błyskotliwie wieloznaczną notkę? niestety. takowej nie będzie dziś z prostego powodu. przed chwilą wróciłem od znajomych i jestem jakby lekko wstawiony. powiedzmy, że dla mnie nowy rok zaczyna się nieco wcześniej.

z ciekawostek, to właśnie zdaje się, że umiera mi kolejny członek rodziny. nowy rok przyniesie mi wiec pewnie kolejną trumnę, nagrobek i temu podobne atrakcje. hurraa!(cieszycie się? ja też. jestem wprost radosny jak cholera).

zawsze lubiłem kolor niebieski. błękit paryski i jego inne wariacje. ostatnio dowiedziałem się, że niebieski wg jednej ze szkół magii(jak wykazuje się ignorancją, to przepraszam) oznacza wiarę. pozostaje pytanie w co wierzę? w boga? pusty śmiech. w przyjaźń? negacja. w miłość? ha ha ha. jedyne w co wierzę obecnie to śmierć. i jakkolwiek brzmi to tandetnie, to przy swojej wierze pozostanę. bo przeciez jestem niebieski, czyli wierzący...a Ona? Ona czeka i jest jedynym pewnikiem w moim popieprzonym świecie. mam jednak nadzieję, że pomimo swojej kobiecości cierpliwa też bywa(słodkie rymowanki). bo inaczej zniechęci się po kilku dniach i odejdzie, a ja zostane nieśmiertelny. a tego ani sobie ani wam nie życzę.

tak wiem, to był kiepski żart.

teraz powienienem zgodnie z konwencją wylewać kolejne gorzkie żale, rwać włosy z głowy, biczować się, kamieniować itp. itd. nie zrobię tego z kilku powodów.

1. jestem leniwy i mi się nie chce

2. na tyle lubie siebie, że nie zamierzam się okaleczać

3. ile można do cholery pisać o tym samym!?

4. inne czynniki

powody są jasne, ja jestem radosny, sylwester jest biedny, a noc...a noc jest dziś wyjątkowo spokojna:)

jedyne co zagłusza otaczającą mnie ciszę, to szum twardego dysku.

"w takiej ciszy" chciałoby sie powiedzieć. no właśnie w takiej ciszy jakieś przeklęte bydle zaczyna szczekać za oknem. dzięki ci sąsiedzie, że kupiłeś sobie szczekającą krowę. zamykam okno. cisza. błogostan. płaczące dziecko sąsiadów. pozazdrościć młodego głosu. kiedyś możnaby nim obwieszczać koniec pracy. włączam cichą muzykę. jak dobrze. już przysypiam. telefon. jebutnięcie poduszką i już nie dzwoni. znowu cisza. cholera spadła słuchawka i słychać tiiit tiiit tiiit tiiit....

jakie tu wszystko jest proste w tym internecie. starczy, ze napisze "hahaha" i wszyscy pomyślą, że się śmieję. jak napiszę "nie kocham" to też każdy musi uwierzyć, bo nie ma innego materiału poglądowego. tymczasem w rzeczywistości jest zdecydowanie inaczej. realnie dużo się śmieję. nikt nie odróżni mojego udawanego śmiechu od tego prawdziwego. w śmianiu się mam dużą wprawę. zupełnie natomiast inaczej jest z moją sferą uczuć. tu jestem możnaby powiedzieć, że niemowlęciem.

jeszcze przed świętami miałem rozmowę z kilkoma znajomymi zarówno z akademika jak i z uczelni(nie jednocześnie oczywiście). i czego się dowiedziałem? tego, że ciągle kocham. do cholery jakbym sam tego nie wiedział, to jeszcze się okazało, że wiedzą to i inni. całą maska kpiarza i żartownisia opadła w ślad za moją szczęką. mit o moich zdolnościach aktorskich upadł razem z nimi i już sam nie wiem co wydało głośniejszy plask uderzając o podłogę.

bo faktycznie nadal ją kocham. i pomimo tego, że doskonale zdaje sobie sprawę, że nic z tego nie wynika, że nikogo to już nie interesuje to jednak to robię. beznadziejna sytuacja, bo na żadną kobietę nie jestem w stanie popatrzeć z zainteresowaniem. czy próbowałem? a jakże! i wyszło mi z tego, mówiąc obrazowo i wyjątkowo niemetaforycznie, gówno.

beznadziejna i jednostronna miłość. beznadziejny ja, który nie potrafię się jej pozbyć. pogoda też jest beznadziejna, ale to akurat nie jej wina.

w odpowiedzi wszystkim, których interesują moje ewentualne plany na sylwestra. do diabła z sylwestrem, ze mną i z moimi planami!

wyłączyłem w okolicy wszelką muzykę i pogasiłem wszystkie światła. jedyne co teraz słyszę to szum twardego dysku. w klawisze uderzam jak najciszej. ich dźwięk wydaje się być czymś niemal barbarzyńsko głośnym.

rodzina układa w dużym pokoju zdjęcia z wakacji. tata siedzi i ozdobnym pismem wpisuje na małe karteczki którą górę przedstawia które zdjęcie. mama ze swoją fenomenalną pamięcią lokuje wszystko w czasie, a ja... a ja przez jakiś czas nadawałem tym górom i dolinom nazwy, wyławiając je z anonimowości.

co mogę poświęcić dla swoich rodziców. na pewno życie. łatwo składać deklarację z szafowania życiem, bo rzadko zdarza się okazja do jej spełnienia. jednak wierzę w to i wiem, że gdyby zaszła taka potrzeba nie zastanawiałbym się nad tym. pomimo jednak tej deklaracji potrafię ich zranić. dlaczego? dlaczego do ciężkiej cholery ranię tych, którym powinienem każdego dnia dziękować po stokroć, że ciągle im się chce utrzymywać moją marnotrawną mordę. i patrzę co rano w lustro i widzę tą zarośniętą gębę, przez... a zresztą nieważne. ostatnio mam tendencję do niekończenia wypowiedzi.

podobno obżarstwo to grzech. to trudno. zgrzeszyłem i grzeszyć jeszcze zamierzam wiele. bo lubię i mogę. o! przy wzroście od 182 do 184(jakieś te miarki są zwichrowane) ważę ponad 70 kilo i nie musze sie martwić o zbędne kalorie:) o teraz np. jem se galaretkę z bitą śmietaną i zagryzam pomarańczą:) za chwile pewnie skoczę do kuchni po szczupaka w galarecie(mnian) z cytrynką(błogostan w oczach). może pierogi sobie podgrzeję... mmm(tu ślina zalała mu palce)

gdyby ktoś miał wątpliwości to na pasterce mnie właśnie nie ma:) chociaż ryczę jako to bydlątko co to miało oddechem ogrzewać małego Chrystusa. stało się. przemówiłem.